Από τα γόνατα όπως γνωρίζετε, υποφέρουν πολλοί άνθρωποι, γιατί ο άνθροποςπερπατά όρθιος και είναι εύκολο να τραυματισθεί, ειδικότερα τώρα που πλέον δεν έχει ισχυρούς μύες, λόγω αλλαγής συνθηκών εργασίας και κίνησης. Είναι λοιπόν εύκολο κατά την καθημερινή ζωή να υποστούν βλάβες. Επόμενο είναι οι ασθενείς να προστρέχουν στους ορθοπεδικούς και στους ρευματολόγους, ή σπάνια σε άλλους γιατρούς. Αφού γίνουν οι κατάλληλες ακτινογραφίες, ακολουθεί η θεραπεία, φαρμακευτική ή όχι. Έτσι οι περισσότεροι γίνονται καλά. Όταν όμως δεν προχωρά η θεραπεία και ακούσετε τη λέξη φυσιοθεραπεία, σκεφτείτε και το βελονισμό αμέσως για να σωθείτε.
Η ασθενής είναι γυναίκα δικηγόρου της Κοζάνης. Υπέφερε από αρθρίτιδα των γονάτων και αφού έκανε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις και μετά από ανεπιτυχή θεραπεία στην Κοζάνη, ήρθε στη Θεσσαλονίκη. Επισκέφθηκε ορθοπεδικό, ο οποίος θεράπευσε χιλιάδες από την περιοχή της κεντροδυτικής Μακεδονίας, όπως και από τη Θεσσαλονίκη. Είναι φυσικό να είναι χρήσιμος και αποτελεσματικός. Άλλωστε είναι φτασμένος και δεν του λείπουν οι περγαμηνές. Κουβαλάει εξάλλου μαζί του μια ολόκληρη προσωπική ιστορία. Τιμά την ιατρική με την προσφορά του.
Καλός γιατρός είναι εκείνος που «διαβάζει» την ψυχή του αρρώστου. Ο ασθενής έχει δικαίωμα να βρει λύση στο πρόβλημα του και κάποτε του λείπουν τα ψυχικά αποθέματα υπομονής στον πόνο. Ένας καλός γιατρός γνωρίζει, ότι θα αποτύχει και σε κάποια περιστατικά. Άλλωστε δεν είναι δυνατό να τους θεραπεύει όλους. Καμία μέθοδος θεραπείας δεν είναι πανάκεια. Η ασθενής αυτή τη φορά ήταν μπροστά του κλαμένη, πονεμένη, δυστυχισμένη και τελείως απελπισμένη. Κυρίως είχε απορρίψει τη σκέψη ότι θα μπορούσε να γίνει καλά με φαρμακευτικές ή άλλες μεθόδους και ρωτούσε τώρα τον ειδικό ιατρό για κάτι άλλο. Εκείνος μέσα από τους φωτεινούς δρόμους του μυαλού του, επέλεξε το βελονισμό και έγινε συντελεστής μιας θεραπευτικής προσπάθειας.
Μου τηλεφώνησε παρουσία της ασθενούς, την οποία και μου έστειλε. Το ραντεβού ήταν μετά τις επτά το βράδυ. Όμως η ασθενής αργούσε και η ώρα περνούσε. Τελικά η κυρία της Κοζάνης ήλθε. Ήταν ψηλή, χοντρή και κουρασμένη λες και περπάτησε σαράντα χιλιόμετρα με τα παπούτσια στα χέρια, και με δυσκολία. Ήταν σαν τον οδοιπόρο που σου ζητά ένα ποτήρι κρύο νερό από το πηγάδι που είναι δίπλα σου. Μπορεί ένας άνθρωπος να μη βοηθήσει το συνάνθρωπό του;
Αμέσως μετά τις απαραίτητες εξηγήσεις, προχώρησα χωρίς χρονοτριβή σε θεραπεία. Μετά από κάποιο διάστημα οι ενοχλήσεις στα γόνατα είχαν εξαφανιστεί και είχε αδυνατίσει τόσο πολύ, ώστε στην Κοζάνη δεν την αναγνώριζαν.
Η εικόνα της δυστυχισμένης κυρίας που δεν ντρεπόταν να περπατά ξυπόλητη, επειδή είχε πρησμένα πόδια και τρομερούς πόνους στα γόνατα -και όχι μόνο-, ανήκε στο παρελθόν.
Η βοήθεια του βελονισμού προς τη γυναίκα αυτή ήταν τόση, όση είναι και η άμεση και επιτυχημένη βοήθεια του πυροσβέστη στη κατάσβεση μιας πυρκαγιάς. Όμως θεωρούσα ότι η επιτυχία οφειλόταν στον ορθοπεδικό, που είχε την φαεινή ιδέα να γίνει βελονισμός στην κυρία. Γι’ αυτό όταν με ευχαρίστησε, θεώρησα υποχρέωση να της πω, ότι δε χρειάζεται να ευχαριστήσει εμένα, αλλά τον ορθοπεδικό σύμβουλό της. Εγώ απλά έκανα το καθήκον μου, στα πλαίσια του ιπποκρατικού όρκου. Αναρωτιόμουνα όμως πόσους ακόμα «αθεράπευτους» ασθενείς θα μπορούσα να είχα βοηθήσει, αν κάποιοι ειδικοί γιατροί ακολουθούσαν το παράδειγμα του συναδέλφου, που είπε στην κυρία τη μαγική φράση, «δοκίμασε και το βελονισμό».
Κλείνοντας θα υπογραμμίσω ότι υπήρξαν περιστατικά στην καριέρα μου, που τα παρέπεμψα σε άλλους ειδικούς γιατρούς, όταν υπήρχε λόγος. Έρχεται πολύς κόσμος για ενημέρωση και όχι για εξέταση για να μην πληρώσει. Αφού δω τα εργαστηριακά τους και τους ίδιους κρίνω αν τα περιστατικά είναι για βελονισμό ή όχι. Σε πολλούς αρνήθηκα να τους υποβάλλω σε βελονισμό και σίγουρα πολλούς έστειλα σε ειδικούς και για επεμβάσεις.